آخرین آرزوی دلم

گاهی لحظه هايم از تو لبريز ميشود از احساسم سر ميروی و فضای خانه  پر میشود از دلتنگی پشت كدام پنجره بايستم كه تو را انتظار نكشد؟ و زير سقف كدام آسمان  نفس بكشم كه عطر تو گيجم نكند؟ دلتنگم  و هيچ چيز جزتو حال مرا خوب نخواهد کرد

خواهر شوهر بچه دومش را بدنیا آورده  دوتا خواهر شوهر دیگه هم باردارند و از ویار بارداری حرف میزنند و ... من ... من ... بین این همه شلوغی حس دختر بچه ی یتیمی را دارم که از پشت ویترین مغازه عروسکهای رنگارنگ را میبیند و دستش به هیچ کدامشان نمیرسد دیگه نه خبر خوشی خوشحالم میکند و نه خبر بدی ، ناراحت    انگار یه تیکه سنگ شدم ...

مدتها بود اصلا فراموش کرده بودم وبلاگی دارم و دوستانی مجازی چقدر این روزها سردم ، تهی ام  دیگر کم کم داریم از هم فاصله میگیریم  این را به وضوح در زندگی ام‌ میبینم تنها دقایقی که باهمیم همان چند دقیقه سر سفره ناهار است همه حرفهارو آماده میکنم فقط برای همان چند دقیقه  نمیدانم مشکل منم یا اوست  یا اتفاقات ناخواسته ای که این چند سال برایمان افتاد  موبایلی که رمز دارد و من نمیدانم چیست . رختخوابی که به بهانه باد کولر جداست  نور گوشی که تا نیمه های شب روشن است و منی به آینده نامعلوم فکر میکنم و تصمیمی که در ذهنم گاهی اوقات جدی میشود و گاهی اوقات منصرف این روزها از بهزیستی تماس میگیرند...

بعد از مدتها اومدم  خواستم سلام و احوالپرسی عرض کنم خدمت دوستای مجازی محدودی که منو میخونن امیدوام حالتون خوب باشه و بیماری ازتون دور به امید شادی 

سلام  بعد از مدتها اومدم چندین بار می خواستم بنویسم حوصله شو نداشتم هنوزم حوصله شو ندارم فقط اومدم خاطره آبان ماه 99 رو ثبت کنم  منتظر بودم ببینم نتیجه چی میشه بیاک بنویسم ولی الان که اومدم حوصله ای نیست من یک بار دیگه پانکچر و بعدش انتقال ناموفق رو تجربه کردم  منتظر بودم وسط پاییز خونه دلم بهار بشه ولی نشد.  سری های قبل بعد از هر شکست دوباره با انگیزه بیشتر دست به زانو میزدم و بلند میشدم ولی الان هیچ امیدی ندارم شاید دیگه هیچ وقت سراغ دکتر نرم شایدم بعد از یک دوره طب سنتی دوباره یک دوره درمان رو شروع کردم فعلا در خنثی ترین حالت ممکن به سر می برم  هیچ تصمیمی برای آینده نگرفتم  امیدوارم هر...

سلام دوستای ساکت وبلاگیم دوباره پاییز دوباره 6 مهر پایان 35 سالگی شروع 36 سالگی چیزی به 40 نمونده چقدر این سالها از روز تولدم فراری ام . چقدر این روزها و ماهها و سالها زود میگذره . انگار همه چیز روی دور تنده  این ماه تصمیم داشتم برم دکتر ولی بخاطر تعمیرات خونه بازم عقب افتاد.  ببینم ماه بعد خدا چی میخواد.  یه دل میگه (بخطر سنت) برو برو  . یه دل میگه (بخاطر کرونا ) نرو نرو  نمی دونم چیکار کنم  خدا به هممون کمک کنه

امروز داشتم پست مربوط به خاله شدنم رو میخوندم . یاد اون موقع افتادم که وقتی خبر بارداری خواهرمو شنیدم چقدر دلم واسه خودم گرفت .  اون روز اصلا فکرشو نمیکردم یه روزی راحیل کوچولو بشه همه عشقم جونم نفسم.  فقط خدا میدونه چقدر دوستش دارم. همیشه میگم خدایا یعنی ممکنه بچه ای دیگه ای باشه که من بیشتر از راحیل دوستش داشته باشم. اصلا خونه بابام بدون اون صفا نداره‌. وقتی میرم اونجا و میپره تو بغلم و از خوشحالی جیغ میکشه انگار دنیا  رو بهم دادن.  اصلا وقتی با منه دیگه کسی رو نمیخواد یادمه یه روز خونه بابام بودم کفشام دم در هال بود راحیل و خواهرم از بیرون اومدن. کفشامو که دم در دید خم شد دستاشو گذاشت رو دهنش و جی...